Η οικολογική συνείδηση των ντόπιων παράκτιων ψαράδων της Αλοννήσου για την προστασία του περιβάλλοντος – της χλωρίδας και της πανίδας – ξεκινάει πολύ πριν το 1992 που ψηφίστηκε το Προεδρικό Διάταγμα για την ίδρυση του Πάρκου.

Οι πατεράδες μας, με δική τους πρωτοβουλία, ως μέλη του Αλιευτικού Συνεταιρισμού Αλοννήσου, χωρίς να τους το επιβάλει κανένας, αποφάσισαν να δημιουργήσουν το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο, το μεγαλύτερο της Ευρώπης, για την προστασία των ιχθυοαποθεμάτων και της μεσογειακής φώκιας. Ένα μεγάλο ενυδρείο, όπου θα αναπαράγονται τα ψάρια και θα πολλαπλασιάζονται οι φώκιες.

Εμείς, οι παράκτιοι επαγγελματίες αλιείς της Αλοννήσου σταθήκαμε πρωτεργάτες στη δημιουργία του Πάρκου, προστατεύοντας το οικοσύστημα της περιοχής, όπου σήμερα έχει αναπτυχθεί πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Άλλωστε, χωρίς τη δική μας προστασία, πώς θα μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια τα προστατευόμενα είδη να αυξάνουν τους πληθυσμούς τους;

Οι φώκιες πλήθυναν και υπάρχουν γιατί εμείς τις προστατεύουμε, παρόλο που η αύξηση του πληθυσμού τους δημιουργεί για εμάς αρνητικές συνέπειες, όπως καταστροφή των αλιευτικών μας εργαλείων και αρπαγή των αλιευμάτων που με κόπο αλιεύουμε.

Είναι πεποίθησή μας ότι άνθρωπος και περιβάλλον πρέπει να συνυπάρχουν αρμονικά, χωρίς να θίγεται ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά. Το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά αν δεν έχει ως σύμμαχο την τοπική κοινωνία και ειδικά τους ντόπιους αλιείς. Οι ίδιοι λοιπόν τηρούμε τη νομοθεσία και επαγρυπνούμε  για τη φύλαξη.